Polacy z Santa Rosa, Facebook i rodzina, o której nie miałam pojęcia

Do Meksyku, jak już wiadomo, jeżdżę od ośmiu lat. Głównie z przyczyn zawodowych, ale gdybym chciała, mogłabym przecież pilotować wycieczki w innym miejscach świata, a wybrałam właśnie Meksyk. Coś mnie tam urzekło, coś mnie przyciągnęło i nie pozwoliło nigdy zapomnieć.

Często turyści pytają mnie, czy nie mam jakiś hiszpańskich lub latynoskich korzeni, ze względu na ciemną karnację i oprawę oczu. Te cechy odziedziczyłam po rodzicach, dziadkach, i żadne z nich nie miało nic wspólnego z gorącymi południowymi krajami. Przez te wszystkie lata żyłam jednak w nieświadomości, że w Meksyku mieszka rodzina o tym samym nazwisku jak moje. Prawie takim samym, ponieważ trochę zhiszpańszczonym- zamiast Klemczak przyjęli wersję Klemchak. Jak wiadomo, nie jest to popularne nazwisko w Polsce (bardziej powszechne są jego wariacje, np. Klimczok, Klimczak). Jest nas, Klemczaków, w całym kraju ok. 600. W skali prawie 40-milionowego państwa jest to niewiele. Co samo nasuwa wniosek, że może istnieć jakieś pokrewieństwo między meksykańskimi Klemchakami oraz polskimi Klemczakami.

Najciekawsze jednak jest to, w jaki sposób się o tym dowiedziałam. Pewnego dnia zwyczajnie przeglądałam sobie Fejsbuka, gdy w grupie "Meksykanie w Polsce" natrafiłam na ogłoszenie nt. projekcji filmu o polskich uchodźcach w Meksyku pt. "Santa Rosa. Odyseja w rytmie mariachi".

Film opowiada historię kobiety- Polki, która wyrusza do Meksyku w poszukiwaniu grobu swojego dziadka. Był on jednym z 1500 Polaków, którzy w trakcie drugiej wojny światowej, po wznowieniu stosunków dyplomatycznych między Polską